سلام ... خدافظ

اگر برای زنده بودن باید شکرت کنم خدایا شکرت ...

میگذره دیگه آموزشیم تموم شد . کد بهداشت و درمان خوردم تهران . حق به گردن دارا بحلالن [ البته هیچوقت اونایی که باید حلالت کنن ؛ حلالت نمی کنن ] سفر تو راست .

این دو ماه همش خاطره بود برام نه تجربه . دو ماه دیگه به مرگ نزدیکتر شدم

البته اگه دروغ نگم یه چیزایی رو بلد شدم ؛

احترام به مافوق [ هیچوقت تو شخصیگری به اینطور روابط فکر هم نکرده بودم ]

زندگی با افراد دچار حفره های عاطفی سنگین

خوردن علف های بیابونی که اسم یکیش پطروم بود بنظرم

نحوه برخورد با یک فروند سرباز آموزشیه خدا زده و ...

دوستای زیادی هم پیدا کردم مخصوصا بلوچ و زابلی ... ولی هیچی تو اعماقم تغییر نکرده ... تو این دو ماه ... تو این بیست سال ... گذشت ، زود گذشت .

نشد عید بنویسم نه که نباشم ولی نشد پساپس دلهاتون بهاری

بهار آمد ، زمستان رفت و زندگی جریان دارد

همون جوریکه قبل از اومدن ما داشت

همون طوری که بعد از رفتن ما خواهد داشت .